Plots werd ik woensdagmiddag door mijn moeder gebeld tijdens de werkgroep Goederenrecht. Ik kon helaas niet opnemen. Even later heb ik haar teruggebeld in de pauze. Zodra ik haar aan de lijn heb, weet ik dat er iets mis is. De lange stilte voordat zij begint met praten is verraderlijk. Zij vertelt huilend dat mijn opa in het ziekenhuis is opgenomen. Ik besluit om naar mijn ouderlijk huis te gaan. De volgende dag vlieg ik samen met mijn moeder naar Samsun, wat in het noorden van Turkije is.
De vrijdagochtend arriveer ik samen met mijn moeder in Turkije. Al snel gaan we naar het ziekenhuis. Ik krijg het bericht dat mijn opa geopereerd zal worden en dat geliefden hem nog even mogen zien voor de operatie. Helaas mocht ik mijn opa niet zien, maar mijn moeder gelukkig nog wel.
Deze vrijdag was voor mij een van de langstdurende vrijdagen ooit. Wij – mijn moeder, ooms, tantes én neven – zaten in een wachtkamer. Deze wachtkamer was er speciaal voor familieleden van de persoon die geopereerd wordt. Pas aan het eind van de avond krijgen wij het bericht dat de operatie met succes is afgelopen. Ik ga samen met mijn moeder, ooms en tantes naar huis. Ik probeer te slapen en het lukt mij om na een paar uurtjes toch in slaap te vallen.
Zodra ik wakker word, vertelt mijn neef dat we weer naar het ziekenhuis moeten. Ik zie dat mijn moeder er niet is en dat zij al ’s nachts naar het ziekenhuis is gegaan. Binnen een kwartier zijn we bij het ziekenhuis.
Ik haast me naar mijn moeder en vraag hoe het met mijn opa gaat. Ik krijg te horen dat hij nog steeds in kritieke toestand is. Ik besluit om even frisse lucht te halen buiten. Na tien minuten krijg ik het bericht dat mijn opa is overleden.
Ik herinner mijn opa als een stille man, die zelfs als hem onrecht werd aangedaan niets deed. Ik zag mijn opa niet vaak, hoogstens een paar keer tijdens de zomervakantie als wij naar Turkije gingen.
Mijn opa leefde in zijn eentje. Het is inmiddels 26 jaar geleden dat mijn oma is overleden en dat hij genoodzaakt was om te leren leven zonder haar. Als wij bij hem op bezoek kwamen, ging hij meteen mee met ons naar de süpermarket (een kleine supermarkt). Voor mijn zusje haalde hij dan snoep en voor mij de ingrediënten van mijn lievelingseten zodat hij dat voor ons kon koken.
De afgelopen jaren was hij erg afgetakeld. Mijn moeder vertelde me dat hij erg was afgevallen. Ik wist ook dat zijn levenslust minder was de afgelopen jaren. Mijn opa heeft altijd de wens gehad om in een ziekenhuis te sterven en niet veel te lijden. Misschien is deze wens toch in vervulling gegaan.
De dood van mijn opa heeft mij een paar dingen doen beseffen, waarvan het allerbelangrijkste is dat het leven zo voorbij kan zijn. Het leven kan zo voorbij zijn én door drukte en andere belangrijke zaken (zoals mijn studie) kan je soms de nog belangrijkere dingen in het leven verwaarlozen. Aan het eind van de dag is je familie het enige wat je nog hebt.