Een confrontatie met een oud-klasgenote – zij een drugsverslaafde prostituee, hij een bekende zanger. Begin jaren tachtig – in mijn verbeelding een zomeravond – rijdt Frank Boeijen door het Nijmeegse Kronenburgerpark. Wat hij daar ziet, is een weerspiegeling van de steeds problematischer wordende heroïne-epidemie in Nederland.
Het nummer ‘Kronenburg Park’ van Frank Boeijen Groep greep me gelijk aan toen ik vorige week dinsdagnacht niet kon slapen door de hitte. De melodie klinkt on-Nederlands in mijn oren: wellicht iets te emotioneel. Het doet me denken aan de Turkse muziek die vaker over een bepaald soort verdriet gaat. Daar de Turk niet gewend is om over haar of zijn emotie spraakzaam te zijn, komt deze emotie juist tot uitdrukking in de muziek die gaat over liefdesverdriet, armoede, de politieke problemen, het gemis van het moederland, etc.
De ontmoeting
Frank Boeijen schreef het nummer nadat hij klaarblijkelijk een oud-klasgenote was tegengekomen in de tippelzone van het Kronenburgerpark in Nijmegen. In een interview met NCRV Gids vertelt hij: ‘De jaren zeventig waren moderne tijden; we rookten in de klas en noemden leraren bij hun voornaam. Dit lied gaat over een klasgenote van de middelbare school. Ze was verslaafd aan heroïne en hing altijd over mijn schouder. Ik maakte haar proefwerken en sleepte haar mee naar het volgende lokaal. Leraren vonden dat prima. Jaren later zag ik haar in het licht van onze koplampen toen we langs de tippelzone in het Kronenburgerpark reden. Ze was een heroïneprostituee geworden.’’
Het is ten tijde van (het verschijnen van) het lied midden jaren tachtig, maar al sinds de jaren zeventig heerst in Nederland een heroïne-epidemie. Dit middel was op de markt gebracht door uit Azië afkomstige dealers. In Amsterdam waren de eerste gebruikers de Amerikaanse Vietnamveteranen, die – zo gok ik – hun trauma wilden ontkomen door het gebruik van het verdovende middel. Heroïne brengt blijkbaar een overweldigende mate van rust en warmte.
Begin jaren tachtig waren er naar schatting 30.000 dagelijkse gebruikers. De politiecellen zaten vol met gebruikers, die in detentie (noodgedwongen) cold turkey moesten afkicken. Een voor de problematiek schetsende situatie is de dood van – de toen 29-jarige – hoofdagent Peter Lugten die door een drugsgebruiker werd doodgestoken. Buurtbewoners hebben een barricade van autobanden gevormd en die vervolgens in brand gestoken. Amsterdam was na de krakersrellen en de kroning van Beatrix al in een gespannen sfeer, maar de heroïne-epidemie verergerde de gespannen sfeer des te meer. Die verergering gold ook voor andere steden.
Ga die wereld uit
In het nummer richt Boeijen zich tot zijn oud-klasgenote. ‘Ik weet niet wat jou zover heeft gebracht’, zingt hij. ‘Ik neem aan dat je nooit liefde hebt gehad. Ook niet toen dat zo belangrijk voor je was’, vervolgt hij. De boodschap is helder:
Ga die wereld uit
1 seconde, en rij snel door die wereld uit
Ga die wereld uit
1 seconde, en kijk goed rond in ons paradijs
Maar is het zo makkelijk om uit die wereld te komen? Immers, zoals Frank Boeijen ook zingt:
En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt
Iedereen is blijkbaar de weg kwijt: het spoor bijster geraakt en afgedwaald van het rechte pad. Hoe kan je aan iemand de weg vragen als hij of zij zelf is verdwaald? Die vraag staat – in mijn interpretatie – symbool voor dié wereld, waarin zijn oud-klasgenote zich bevond. Het is een uitdaging om zelf de weg te vinden als je omringd bent door mensen die zelf verdwaald zijn.