Als geen ander kon Ramses Shaffy zijn ziel laten spreken.
‘Ik heb het altijd zo gedaan’, zingt Ramses Shaffy in Laat me (1978). Een nog niet door ouderdom getekende Ramses zingt hartstochtelijk, laat zijn hart luchten en staat anderen – zij, die naar hem luisteren – een kijkje in zijn ziel toe.
Vele jaren later, in 2005, krijgt Laat me een herleving als Gerard Alderliefste, Liesbeth List en Ramses Shaffy het lied opnieuw opnemen. Inmiddels is Shaffy fragiel, door ouderdom getekend en lijdt hij aan het syndroom van Korsakov. Zijn gezicht oogt bedroefd – hij heeft als geen ander het leven omarmd.
Die bedroefdheid verandert in een bijna jongensachtige vreugde als hij begint met zingen. ‘Ik zal mijn vrienden niet vergeten’, begint hij. Zoals zijn lichaam, daarmee zijn fysieke gedaante, fragiel voorkomt, straalt zijn stem – van oudsher – een bepaalde grootsheid uit. ‘Laat me, laat me, laat me, laat me, laat me, laat mij’, zingt Shaffy alsof hij het vermoeden heeft dat dit zijn laatste keer zal zijn.
De tekst
Ik ben misschien te laat geboren
Of in een land met ander licht
Ik voel me altijd wat verloren
Al toont de spiegel mijn gezicht
Ik ken de kroegen en kathedralen
Van Amsterdam tot aan Maastricht
Toch zal ik elke dag verdwalen
Dat houdt de zaak in evenwicht
Laat me, laat me, laat mij mijn eigen gang maar gaan
Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan
Ik zal m’n vrienden niet vergeten
Want wie mij lief is blijf me lief
En waar ze wonen moest ik weten
Maar ik verloor hun laatste brief
Ik zal ze heus nog wel ontmoeten
Misschien vandaag, misschien over een jaar
Ik zal ze kussen en begroeten
Het komt vanzelf weer voor elkaar
Laat me, laat me, laat mij mijn eigen gang maar gaan
Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan
Ik ben gelukkig niet verankerd
Soms woon ik hier, soms leef ik daar
Ik heb mijn leven niet verkankerd
Ik heb geen bezit en geen bezwaar
Ik hou van water en van aarde
Ik hou van schamel en van duur
D’r is geen stuiver die ik spaarde
Ik leef gewoon van uur tot uur
Laat me, laat me, laat mij mijn eigen gang maar gaan
Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan
Ik zal ook wel eens een keertje sterven
Daar kom ik echt niet onderuit
Ik laat mijn liedjes dan maar zwerven
En verder zoek je het maar uit
Voorlopig blijf ik nog jouw zanger
Je zwarte schaap, jouw trouwe fan
Ik blijf nog lang, en liefst nog langer
En laat me blijven wie ik ben
Laat me, laat me, laat mij m’n eigen gang maar gaan
Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan
Laat me, laat me, laat mij m’n eigen gang maar gaan
Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan
Laat me, laat me, laat me, laat me, laat me, laat me!
Ik heb het altijd zo gedaan
Laat me, laat me, laat me, laat me, laat me, laat mij
Ik heb het altijd zo gedaan
Laat me